Pietro Speranza

This Lucia was recorded in 1970, when Beverly Sills was at the peak of her vocal and dramatic powers. She had been singing the role of Lucia on stage for six years, and she knew the character. Here is a manic-depressive who is slightly crazy from the start, and Sills's embellishments to the vocal line (and there are tons of them; hardly a line is left as written), mostly composed especially for her, are always at the service of the drama. She is a far cry from the chirpy Pons and Peters (and even Sutherland, whose just-plain-singing of the role is unmatchable, but who was never all that interested in building character) and comes closer to Callas, but without the great Greek soprano's huge palette of colors or, for that matter, vocal limitations. Sills is gloriously fluent in the coloratura, the high notes are impeccable, and her reading of the words is truly involved and involving.

Niniejsza płyta zwraca na siebie uwagę z kilku powodów. Pierwszym jest dobór repertuaru. Kantaty Antonio Cestiego zostały zarejestrowane po raz pierwszy w historii fonografii, co budzi uznanie. Wydawać by się mogło, że najlepiej muzykę dawną wykonują soliści i zespoły zagraniczne. Tymczasem, także u nas w kraju mamy wybitnych specjalistów od tego rodzaju muzyki, a dowodem na ich znakomitą znajomość tematu jest właśnie niniejsza płyta – i to jest drugi powód do zainteresowania się tym nagraniem. Jest jeszcze trzeci, ciekawostka: obie partie wokalne, sopranową i tenorową wykonuje jeden artysta, Jacek Laszczkowski, który w niniejszym nagraniu wystąpił także w duecie z samym sobą. Godna podkreślenia jest łatwość, z jaką przerzuca się on ze swojego podstawowego, tenorowego głosu na śpiew falsetowy, sopranowy.