Een

Dit boek is een pleidooi voor persoonlijke diagnostiek. Zonder standaard vragenlijstjes, met 100 procent aandacht voor de patiënt. Persoonlijke diagnostiek gaat uit van een participerende patiënt die zijn eigen diagnostische data verzamelt en meeneemt naar de professional. Zelfrapportage dus, in het dagelijks leven en met behulp van een slimme app. Zo krijgt de behandelaar zicht op de persoonlijke ervaringsnetwerken van zijn patiënt. Dat is de eerste stap naar herstel, want in die netwerken liggen weerbaarheid én kwetsbaarheid besloten.

Tijd voor de dood beschrijft de vele mogelijkheden van bewust en oprecht afscheid nemen van een overledene. Het schrijft niet voor hoe er afscheid genomen moet worden, maar is een pleidooi om dit op een persoonlijke manier en stap voor stap te doen.

Dit boek helpt professionals in de GGZ bij de bejegening, communicatie, diagnostiek en behandeling van patiënten met een laag IQ.

De specifieke taak van de Intensive Care Unit (ICU) in het ziekenhuis is het bewaken en zo nodig tijdelijk vervangen van een of meer vitale functies in díe situaties waar kans op herstel bestaat.

Zo’n ‘vraagje’ krijgt menigeen niet graag voorgelegd. Het is slechts één van de talloze vragen die het meisje Mietje stelt gedurende haar opgroeien. In dit geval in het hoofdstuk ‘Ik zie een dode’, in het eerste deel van het Geschrift eener bejaarde vrouw (hierna GEBV), door de weduwe Wolff en Agatha Deken. Dit boek verscheen in 1802, in twee delen.