Tobruk 1941

Od początku wojny w rejonie Morza Śródziemnego Włosi żądali od Niemców pomocy materialnej, ci jednak wzbraniali się przed tym, przekonani, że najlepsze wsparcie powinno mieć formę udziału niemieckich jednostek. Już w lipcu 1940 r. zaoferowali, że bombowce dalekiego zasięgu będą operować z Rodos przeciwko żegludze na Kanale Sueskim. Zaproponował i również inne rozwiązania, łącznie z zajęciem Gibraltaru. Zadziwia to, że nie opracowano żadnych planów dotyczących Malty - być może dlatego, że oczekiwano jej szybkiego upadku, ponieważ Brytyjczycy byli zajęci działaniami w Egipcie. Lato trwało, a plany inwazji na Wyspy Brytyjskie traciły na aktualności. Rozważano inne sposoby uderzenia na Wielką Brytanię, łącznie z użyciem Luftwaffe we wschodnim rejonie Morza Śródziemnego, oraz propozycję wysłania zmechanizowanych korpusów, aby wzmocnić włoską inwazję na Egipt. Działo się to przy wsparciu Kriegsmarine, dla której Kanał Sueski stanowił cel najwyższej wagi. Adolf Hitler wysłał gen. mjr. Wilhelma von Thomę, dowódcę Wojsk Szybkich, aby zbadał sytuację. Tymczasem 3. Dywizja Pancerna (DPanc.) została postawiona w stan gotowości, by w każdej chwili mogła wyruszyć do Aftyki.